Hoe vind ik houvast als mijn leven wankelt?

Ik sta op dit moment in de theaters met 'Aandacht voor emoties'. Hierin deel ik over een pittige periode in mijn leven, waarin zowel liefde, huisvesting en zekerheid van inkomen gingen wankelen. En ik? Ik bleef in balans en heb er nu mijn werk van gemaakt.

Eind 2019 werd ik verliefd op een prachtige, sportieve, zachte en slimme man. Toen we elkaar ontmoetten op de parkeerplaats van de Posbank schoot er een bliksem door me heen. Ik was op slag verliefd. We beleefden hele mooie weken. Alles leek te kloppen … Maar na een maand kreeg ik spanningen in mijn kuiten. Ik begreep er niets van, want onze intimiteit en klik waren toch geweldig?

Na drie maanden deelde hij zijn suïcidale verlangens. Hij bleek dertig jaar samen geweest met een vrouw en had al langer zowel zijn angsten als verlangens onderdrukt. Dat maakt een mens ziek. Ik was van slag en schoot in actie. ik bood hem hulplijnen aan. Tevergeefs .

In het nazomer van 2020 is het hem gelukt zichzelf te bevrijden en is hij gestorven. Ik was gewond. 

En dat speelde er niet alleen. Inmiddels had ik een nieuwe buurman gekregen. Hij leefde in zijn woonkamer met acht luidschreeuwende papegaaien; ik kon mijn bezoek soms niet verstaan. Ondanks mijn pogingen tot begrenzing liepen de spanningen op. 

En ook mijn ondernemerschap werd beproefd. Zowel mijn werk in groepen als mijn pas geopende praktijk moesten stoppen, vanwege de lockdown ..

Op drie fronten wankelde mijn leven. 

Wat heeft me geholpen in die zware tijd? Maandenlang was ik gespannen, moe. Vele nachten lag ik te woelen, wandelde ik op straat, heb ik geschreven in mijn dagboek en was ik zoekende naar een innerlijk kompas.

Ik heb - al terugkijkend - vijf stappen leren zetten, waardoor ik kon landen in mijn lijf - en weer in het leven. Inmiddels ben ik dankbaar en deel ik mijn inzichten in mijn praktijk en dus ook op de planken.

Ik heb geleerd om elke sensatie te omarmen: vermoeidheid, angst, schrik, spanning en overlevingsgedrag als vluchten en piekeren. 

Wat mij ook geholpen heeft is delen van mijn emoties. Ik organiseerde bewust rituelen die ruimte gaven aan mijn verdriet, angst en boosheid. Ik wandelde in de regen op Allerzielen om het huis van mijn overleden geliefde. Ik heb een film over hem gemaakt. Ik heb met stokken op mijn denkbeeldige buurman geslagen (met begeleiding van een therapeut). En ik leerde de onderliggende behoeften (heling, veiligheid, trouw) van de emoties zien en er naar handelen.

En zeker zo belangrijk: ik werd vaker toeschouwer van mijn gedrag (ik wilde me terug trekken), van mijn gedachten (‘mijn leven is nu zinloos zonder partner’) en mijn emoties (de tranen helpen me om te helen). De rol van waarnemer droeg bij aan de onthechting. Dit relativeerde vormen waar ik aan gehecht was en maakte de weg vrij voor verandering.

Ik heb vervolgens mijn beleving over de dood kunnen verruimen, dankzij het verdriet en dankzij mijn kerkelijke verbondenheid. Ik weet nu dat er leven na de dood is, de dood is slechts een overgang. 

Dit proces gaat nog steeds door en verloopt soms chaotisch. De stappen die me helpen om te landen in mijn lijf helpen om me opnieuw te kunnen verbinden met het leven. Ik ben inmiddels verhuisd, mijn praktijk loopt goed en liefde ervaar ik in vele vormen. Houvast blijkt vooral te vinden te zijn in het meegaan in de levensstroom en in het waarnemen ervan.