Verdriet is voor velen nog steeds een teken van zwakte. De eerste reactie is om het verdriet te verbijten; de tranen binnen te houden. Maar verdriet is een helper omdat het de hechting met jezelf versterkt.
Iedereen krijgt te maken met veranderingen in het leven die verdriet oproepen, zoals het verlies van een dierbare vriend(in) of een nabij familielid. Het eind van een relatie of vriendschap. Of er komt verdriet op omdat je steeds minder mobiel wordt.
Veel mensen gaan na zo’n wond gewoon door, zonder erbij stil te staan bij wat gevoeld wil worden. Als dit gedrag zich herhaalt gaat je lijf zich melden; in de vorm van spanning, of pijn. Of nog erger, zoals ziekte als somberheid of een depressie. Verdriet wil echter door je heen bewegen, om de ingrijpende verandering te verwerken.
Er zijn mensen die hun verdriet koesteren. Zij zíjn hun verdriet geworden. Ze gebruiken de emotie om bijvoorbeeld met zelfbeklag aandacht te trekken. Dit weerhoudt hen ervan om met aandacht naar binnen te keren en de opgeslagen emotie te verwelkomen. Hun leven staat stil en zij blijven in de pijn hangen.
Als er wel ruimte is voor verdriet, gaan velen het verdriet op de ander of de situatie projecteren. ‘Ik kan niet zonder hem verder.’ Of ‘Mijn leven is niet meer leuk, want ik kan niet meer fietsen’.
Verdriet gaat ten diepste niet over de ander of de verandering, maar over jezelf! Het nodigt je uit om de aandacht naar binnen te richten en de emotie ruimte te geven. Verdriet wil bewegen, geleefd worden en gevoeld worden. Daarmee versterk je de hechting met jezelf; je wordt weer een geheel, ook al ben je gewond en is er een deel van je teloor gegaan. Verdriet wil bewegen om je te kunnen helen, je aanvaardt zo beter de verandering. Het gemis blijft, maar de wond kan helen.
Als de verandering heel ingrijpend is, kan het verdriet groot zijn. Zo groot zelfs dat je een deel tijdelijk moet opslaan. De kunst is om het opgeslagen verdriet op een later moment te doorleven. Zo verwerk je de ingrijpende gebeurtenis. Dat gebeurt niet altijd vanzelf. Daarom is het belangrijk om te vertragen en momenten te plannen waarop het verdriet door je heen kan stromen.
Er zijn tal van momenten en vormen te bedenken waarop dat plaats kan vinden. Denk aan een dag als Allerzielen, of een kerkelijke of levensbeschouwelijke bijeenkomst. Richt eventueel thuis een altaartje in met voorwerpen die uitnodigen tot vertragen en rouwen. Beleg een ritueel bij het afsluiten van een lange liefdesband. Het verdriet delen met anderen is eveneens helend.
De uitnodiging is om het verdriet bij jezelf te houden, zonder je er te veel mee te identificeren. Het doel is om contact te maken en ruimte te geven aan het verdriet. Zo laat je het verdriet door je heen gaan en bevorder je de aanvaarding van het verlies en neem je er zelf verantwoordelijkheid voor.