Dood gaan we allemaal. Vrezen voor de dood doen velen. Zij dekken deze angst toe en varen in hun leven vooral op keuzes die veilig zijn. Ikzelf kan er wat dat betreft ook wat van…
Hoe meer je de doodsangst echter als vriendin kunt verwelkomen, hoe vrijer je het leven durft te laten gebeuren. Maar hoe doe je dat?
Op een en dezelfde ochtend werd ik vijf keer geconfronteerd met ziekte en dood in mijn eigen omgeving. Twee jonge sterfgevallen, een levensbedreigende diagnose van een familielid en een bericht over het gevaar van hoge bloeddruk. Bovendien at ik een boterham waarop aan de onderzijde schimmel zat!
Even later kreeg ik ineens een onverwachte spanning in de rechter slaap. Er leek iets geknapt te zijn. Paniek! Mijn hele lijf leek dood te gaan. Ik dacht: ‘Nu ga ik dood’. Een hersenbloeding…
Niets bleek minder waar. Het was enkel een paniekaanval. Gelukkig.
Maar in de dagen en weken die volgden bleef de spanning aan de zijkanten van mijn hoofd om aandacht vragen. Bij elke steek probeerde ik te scannen of dit de laatste en beslissende aanval op mijn lijf was … ik trok me letterlijk terug in mijn hoofd.
En telkens weer bleek er fysiek niets aan de hand. Ik kon kilometers rennen, intensief badmintonnen. En psychisch ook niet. Als ik een lijf aanraakte, verdwenen de spanningen en steken. Ik sliep als een roos. Wat nu?
Pas na twee weken wist ik dat de spanning me wilde helpen! Zij nodigt me uit om met de aandacht naar binnen te gaan en te kijken wat er onder de spanning zit. En wat denk je? Juist: angst. Heel veel angst. Angst? Nee; doodsangst! Die was aangeraakt, wilde gezien worden, ruimte krijgen en geleefd worden.
Ik vertraagde en de doodsangst golfde door me heen. In bed, op een stoel, temidden van een voorstelling of sessie. En als de angst kan bewegen verdwijnt de spanning. Heerlijk. Maar de angst komt terug. Hoe lang nog?
Met hulp van een collega lichaamsgericht therapeute herstelde de verbinding tussen buik, hart en hoofd. Dat ontspande. Zij raakte tevens met een golvende beweging de zijkanten van mijn hoofd aan, om de belangrijkste zenuw - de nervus vagus, deze stuurt de vecht- en vluchtreactie aan in het lijf - tot rust te brengen. De spanningen verdwenen… Is daarmee de samenhangende oorzaak voldoende aangeraakt? Ik vermoed van niet.
En nu? Er zit doodsangst in mij, het zit diep in mijn lijf. In het onderbewuste. Wellicht is het doorgegeven door mijn ouders. Bij deze angst kom ik op eigen kracht onvoldoende bij, om me ermee te kunnen verbinden en haar helemaal toelaten. Ik wil innerlijk vrij worden en voluit het leven door me heen kunnen laten gaan.
Gaat dat lukken? Dat ga ik onderzoeken met hulp van een ervaren hypnosetherapeut. In een volgende blog vertel ik hoe dat verliep.