Pijn op de borst. Tintelende vingers. Zweten. Hoe reageer je als je ineens gespannen en angstig wordt? Probeer je te vluchten? Of ga je het onderdrukken? In beide gevallen wordt de sensatie sterker. Het overkomt mij wel eens. Lees hieronder hoe ik angst zie als een sensatie die geleefd wil worden.
Hyperventilatie
Enige tijd geleden bezocht ik met een goede Spaanse vriend een prachtige beeldentuin in een onherbergzaam deel van de Catalonië. Het beeldenpark leek totaal uitgestorven. Het voelde 'unheimisch'. Het raakte aan een ervaring van twintig jaar geleden, toen ik veelvuldig hyperventileerde.
Opeens voelde ik een lichte druk op mijn borst en begon ik te hyperventileren. In no-time kwamen gedachten aan een hartaanval en de nabije dood in me op. Mijn vriend merkte niets aan mij.
Adem
Ik zei tegen hem dat ik even een paar minuten voor mezelf wilde, omdat ik mijn angst wilde voelen. Mijn vriend was niet verbaasd omdat ik dit al eens eerder met hem had gedeeld.
Ik ging op een muurtje zitten, sloot mijn ogen en ging met mijn ademhaling en aandacht naar mijn buik. Zo kon ik contact maken met mijn angsten. Ze golfden door mijn lijf. Ik gaf er letterlijk stem aan.
Door het contact met de angst stopten mijn angstmakende gedachten. Na enige minuten zakte ik met mijn aandacht. Ik kwam in mijn buik en voelde de angst Toen verdween de druk en de angst. Ik stond op, bedankte mijn vriend voor zijn geduld en kon met de volle aandacht de rest van het beeldenpark bewonderen.
Kan ik ook de angst toelaten?
Ook jij kunt dit leren. Door eerst te ervaren dat je niet hoeft te vechten of te vluchten voor de denkbeeldige angst. Dat voel je als je in je lijf komt. Dan mag de angst er zijn, zonder dat je hem wilt controleren of weg wilt hebben. Na een paar minuten verdwijnt de angst. Als je aangeraakt wordt, leer je dit. En met coaching leer je wat de angst je eventueel wil vertellen.